ابوذیه عاشقانه رهبر

مهدی قزلی در وبلاگش مجال نوشت: امسال در دیدار شعرای آیینی با رهبر انقلاب حاضر بودم. یکی از شعرا مرتضی حیدری آل‌کثیر؛ اهل شوش بود و عرب و قرار بود شعر عربی بخواند. وقتی با رهبر سلام و علیک کرد لحن عربی‌اش مشخص شد. با ادب تمام از حضاری که نمی‌فهمیدند شعرش را عذرخواهی کرد و گفت شعر در قالب «ابوذیه» است. (آن موقع اصلا نمی‌دانستم املای ابوذیه چطور است). حیدری توضیح داد که عربی ِشعرش محلی است. مجری جلسه آقای زمانی وقتی شاعر، شروع کرد به خواندن، کاغذی به رهبر داد که شعر و ترجمه‌اش در آن آمده بود. اولش پیش خودم فکر کردم کار خوبی نکرده‌اند که متن عربی و ترجمه‌ شعر را روی کاغذ به رهبری داده‌اند که عربی را مثل فارسی حرف می‌زند؛ ولی زود متوجه شدم که این عربی خیلی محلی است و فصیح نیست. رهبر به نوشته‌های روی کاغذ نگاه کرد و وقتی سرش را بلند کرد، داشت با حیدری هم‌خوانی می‌کرد آرام. شعر که تمام شد رهبر گفت: آفرین آفرین. از این ابوذیه‌های عربی ما خاطره‌های خوبی داریم با این آقایان عرب‌های خوزستانی در زندان در سال 42. آنها آنجا می‌خواندند. ابوذیه یک قالب ویژه شعر است با زبان محلی. سه مصرع با یک قافیه که هرکدام به یک معنا هستند هر چند در تکلم به یک شکل است. مانند شعبان در این شعر. بعد رهبر بی‌مقدمه یک ابوذیه خواند که باعث بهت همه جلسه شد: «إلبدر شع ابجبینک والله لیله إلبرد بشفاک یدعج والله لیله مضت لیله ابوصالک والله لیله عثربیها الدهر واحواک لیه» ابوذیه‌ی رهبر که تمام شد، جمعیت صلواتی همراه با خنده فرستاد. خود آل‌کثیر هم به خنده افتاد از این همه عربی‌دانی رهبر. «زمانی» هم تشکر کرد و گفت: خیلی ممنون لذت بردیم، بیشتر از شعرخوانی رهبر البته. بعد از جلسه از آل‌کثیر پرسیدیم درباره شعری که رهبر خواند. گفت یک ابوذیه عاشقانه بود. گفتیم ترجمه شعر را به ما بگوید. نشست و با دقت نوشت: ماه کامل در حسن تو تابید و نمایان شد و دانه‌های باران بر لبان تو به گوهرهای گرانبها می‌مانست در وصل تو شبی بر من گذشت که با همه‌ شب‌ها تفاوت داشت شبی که روزگار حواسش نبود و تو را نصیب من کرد بعدتر فهمیدیم این شعرخوانی عربی ایشان که از تلویزیون پخش شد در کشورها و رسانه‌های عربی بازتاب جدی‌ای داشته.راستی وقتی ترجمه شعر را دیدم فکر کردم چه عاشقانه‌ای خوانده آقا بین شعرای آیینی! اصلا چرا این مطلب را نوشتم!؟ هان چند روز دیگر نیمه رمضان است و موعد سالانه دیدار شعرا با آقا. و چه دیدار خاص و مخصوصی!